ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΕΝΘΕΜΑΤΩΝ ΣΙΛΙΚΟΝΗΣ

Στο παρελθόν έγινε πολύ συζήτηση όσον αφορά στο εάν τα ενθέματα σιλικόνης ευθύνονται για ανάπτυξη καρκίνου του μαστού, αλλά και άλλων ασθενειών. Η συζήτηση εντάθηκε λόγω κάποιων γεγονότων που συνέβησαν στις Η.Π.Α. Η υπόθεση αυτή εξελίχθηκε ως εξής:

Από το 1963 μέχρι το 1992 εκατομμύρια γυναίκες έκαναν χρήση ενθεμάτων σιλικόνης χωρίς κανένα πρόβλημα. Στην αρχή της δεκαετίας του ’90 στις Η.Π.Α, για καθαρά εμπορικούς λόγους, έγινε αρκετή συζήτηση γύρω από την ασφάλεια των ενθεμάτων σιλικόνης. Τα Μ.Μ.Ε κατηγόρησαν τα ενθέματα αυτά ότι προκαλούν κάποιες ασθένειες, όπως καρκίνο ή νόσους κολλαγόνου, χωρίς βέβαια να υπάρχει καμία επιστημονική απόδειξη. Το F.D.A (αρμόδιος οργανισμός για την ασφάλεια αυτών των υλικών στις Η.Π.Α) απαγόρευσε τη χρήση τους μέχρι να γίνουν κάποιες μελέτες.


Ο πανικός που ακολούθησε έφερε πολλές γυναίκες στα ιατρεία των Πλαστικών Χειρουργών ζητώντας να αφαιρέσουν τα ενθέματά τους, το οποίο σε πολλές από αυτές έγινε. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά έγιναν χωρίς καμία επιστημονική βάση, αλλά μόνο με φήμες, που η διασπορά τους μάλλον έγινε για λόγους καθαρά ανταγωνισμού μεταξύ των εταιρειών και αύξησης της τηλεθέασης στα Μ.Μ.Ε. Οι έρευνες που ακολούθησαν απέδειξαν ότι στατιστικά, δεν υπάρχει καμία σημαντική διαφορά στον αριθμό των γυναικών που ανέπτυξαν τις νόσους αυτές, είτε είχαν είτε δεν είχαν ένθεμα σιλικόνης. Οι στατιστικές έρευνες έγιναν σε μεγάλα δείγματα του πληθυσμού και όλες κατέληξαν στο αποτέλεσμα ότι οι γυναίκες, οι οποίες είχαν ενθέματα σιλικόνης και ασθένησαν από καρκίνο ή από νόσους κολλαγόνου, ήταν ίδιες σε αριθμό με αυτές, που δεν είχαν ενθέματα σιλικόνης. Κάποιες μάλιστα μελέτες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι γυναίκες, που είχαν ενθέματα σιλικόνης, είχαν λιγότερες πιθανότητες να ασθενήσουν από τις νόσους αυτές. Αυτό βέβαια φαίνεται παράδοξο, αλλά μάλλον οφείλεται στο μικρότερο όγκο του μαστού που ούτως ή άλλως αυτές έχουν. Έκτοτε και εφ’όσον αποδείχτηκε με στατιστικό τρόπο η αθωότητα των ενθεμάτων σιλικόνης, στις Η.Π.Α επετράπη η χρήση τους, όσον αφορά στην αποκατάσταση του μαστού μετά από μαστεκτομή και ακολούθησε  η έγκριση από το FDA για χρήση στην αυξητική μαστών.




Δυστυχώς, ο,τιδήποτε αφορά στο κομμάτι της εμφάνισης είναι αντικείμενο κακόβουλων σχολιασμών χωρίς καμιά επιστημονική βάση. Παρ’ ότι το ίδιο είδος σιλικόνης χρησιμοποιούνταν από πολλά χρόνια στην ιατρική, όπως π.χ σε βηματοδότες, σε τεχνητές αρθρώσεις, σε καρδιακές βαλβίδες, σε πεϊκές προθέσεις και σε τεχνητούς φακούς στα μάτια, ουδέποτε οι χρήσεις αυτές έγιναν αντικείμενα σχολιασμού από Μ.Μ.Ε.. Αντίθετα, η σιλικόνη δέχθηκε ισχυρότατη επίθεση από τα Μ.Μ.Ε μόνο όταν χρησιμοποιήθηκε για αισθητικούς λόγους. Βέβαια, όλοι συμφωνούν, εκ των υστέρων, ότι αυτό έγινε για καθαρά εμπορικούς λόγους.

Έκτοτε πολλές μελέτες έχουν γίνει για την ασφάλεια των ενθεμάτων. Αυτές έγιναν μάλιστα σε μεγάλο αριθμό γυναικών, δηλαδή σε ένα στατιστικά σημαντικό δείγμα, που κάνει τη στατιστική να θεωρείται ακριβέστατη και αξιόπιστη. Εκατοντάδες τέτοιες μελέτες έχουν δημοσιευτεί σε ιατρικά περιοδικά π.χ άρθρο στο Newsletters American Society for Aesthetic Plastic Surgery (10:17, 2006), που αναφέρεται σε έρευνα Καναδών ερευνητών και σε στατιστικό δείγμα εξαιρετικά σημαντικό. Η μελέτη συνέκρινε 24.558 γυναίκες που είχαν κάνει αυξητική μαστών με 15.893 γυναίκες που δεν είχαν κάνει. Αποδείχθηκε ότι ο κίνδυνος ανάπτυξης καρκίνου του μαστού ήταν παρόμοιος. Άλλη μελέτη (J. Natl Cancer Inst. 98:557, 2006), που έγινε στην Σουηδία, παρακολούθησε 3.486 γυναίκες που έκαναν αυξητική για ένα χρονικό διάστημα, που ήταν κατά μέσο όρο 18,4 χρόνια και βρήκε ότι δεν υπάρχει καμία σχέση των ενθεμάτων με καρκίνο του μαστού, καρκίνο του εγκεφάλου, σάρκωμα, non-Hodgkin λεμφώματα ή πολλαπλό μυέλωμα.

Το Plastic and Reconstructive Surgery Journal δημοσίευσε το Δεκέμβριο του 2007 άρθρο με τίτλο “Silicone Breast Implants: Outcomes and Safety”. Το άρθρο (pp 70s-80s) ανακεφαλαίωσε την τρέχουσα βιβλιογραφία και βρήκε ότι όχι μόνο δεν υπάρχει συσχετισμός μεταξύ ενθεμάτων μαστού και καρκίνου του μαστού, αλλά η πιθανότητα είναι περίπου η μισή σε σχέση με τις περιπτώσεις που δεν είχαν ένθεμα. Επίσης, ότι οι όγκοι είναι συνήθως μικρότεροι από το αναμενόμενο. Οι μελέτες αναφέρονταν σε στατιστικά σημαντικό αριθμό ατόμων. Βέβαια θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι είναι παράδοξο τα άτομα που έχουν ένθεμα να έχουν μικρότερες πιθανότητες ανάπτυξης καρκίνου του μαστού. Αυτό όμως ίσως να οφείλεται στο ότι έχουν μικρότερο μαστό και άρα μικρότερες πιθανότητες ανάπτυξης καρκίνου ή ότι η ψηλάφηση γίνεται πιο εύκολη. Η ανωτέρω μελέτη απέδειξε επίσης ότι στα άτομα που είχαν ενθέματα δεν υπήρχε διαφορά, όσον αφορά στην εξάπλωση του πιθανού όγκου και η θνητότητα ήταν παρόμοια με τα άτομα που δεν είχαν ένθεμα. Τέλος άλλες μελέτες που έχουν δημοσιευτεί δείχνουν ότι δεν υπάρχει σχέση μεταξύ αυξητικής μαστών με άλλους τύπους καρκίνου.